Wie durft?
In tijden van onzekerheid zijn wij geneigd op te gaan in angst. Wij krullen onszelf het liefst op in een veilig warm nest. Het veilige warme nest kun je letterlijk nemen, maar wanneer deze een metafoor zou zijn, dan zie ik het grijpen naar de etnische en of politieke identiteit als het veilige warme nest waarin verschillende groepen in onze samenleving zich wentelen. Iedereen in zijn eigen bubbel, roepend naar de ander…
Jammer vind ik het dat wij niet écht met elkaar in gesprek gaan. Jammer vind ik het dat wij niet de moeite willen nemen om elkaar écht te gaan zien en te willen waarderen in verscheidenheid. Jammer vind ik het dat wij niet zien dat wij een rijkdom aan wijsheid, diversiteit en kracht hebben. De kracht die wij met z’n allen hebben laten wij nu wegstromen in grote golven van negatieve energie.
Hoe mooi zou het zijn, wanneer wij eens met elkaar aan tafel zouden gaan zitten? Hoe mooi zou het zijn wanneer wij elkaar oprecht de vragen ‘Waar kom jij vandaan?’ en ‘Waar droom jij van?’ zouden kunnen stellen en geïnteresseerd en zonder oordeel zouden kunnen luisteren naar het antwoord van de ander?
Hoe mooi zou het zijn wanneer wij zouden ontdekken dat wij allemaal meer toe te voegen hebben aan onze samenleving, dan dat wij deze zouden willen afbreken? Wat is de reden dat wij dat niet willen zien? Wat is de reden dat iedereen aan de zijlijn gaat staan roepen?
Zullen wij elkaar écht ontmoeten? Zullen wij elkaar oprechte vragen stellen? Zullen wij eens naar elkaar luisteren? Geen slachtoffers, geen overwinnaars, maar gewoon mensen die samen creatief, wendbaar en sterk kunnen zijn. Samen bouwen aan een mooie, diverse en krachtige samenleving.
Wie durft écht het gesprek aan te gaan?