Weinig zijn wij ons ervan bewust dat we al op bijna een derde van de 21ste eeuw zitten. De nieuwe methoden van deze intrigerende eeuw gingen wat aan ons voorbij en lieten wij vooral over aan de Tech jongens van deze wereld. Met z’n allen gingen wij lekker voort met de technologische ontwikkelingen die ons plezier en gemak brengen. Het grotere plaatje lieten wij aan anderen, te druk waren wij met ons eigen leven…
En toen was daar een pandemie. In eerste instantie honend weggewuifd als een griepje en het zal wel, ons raakt het niet. Totdat de werkelijkheid tot ons doordrong, massaal gingen mensen dood, niet alleen in eigen land, maar overal op de wereld. Het virus was tot onze veilige luxe contreien doorgedrongen….
Pragmatisch als wij zijn, zijn wij zonder enig bezwaar overgeschakeld naar digitaal werken en shoppen. Het reizen missen we wel, maar gelukkig is de videotheek ook digitaal, dus was het vinden van vermaak ook niet zo moeilijk. Familie en vrienden moesten wij even missen, dat viel ons zwaar.
Het viel vooral de bedrijven in de leisure, sport en andere contactberoepen zwaar. 1,5 jaar tot stilstand komen zet je te denken. Heb ik bestaansrecht, kan ik overschakelen, ben ik nog nodig?
Daarentegen hadden wij het druk in de supermarkten, bij de drogist, als BOA, bij de politie, bij de televisie, in het onderwijs en vooral thuis met de kinderen.
De stilstand van 1,5 jaar was allesbehalve een saaie tijd. Wij hebben de verkiezingen in de Verenigde Staten mogen aanschouwen, onze eigen verkiezingen hebben plaatsgevonden, ons parlement heeft meerdere keren de gelegenheid gegrepen om de minister-president voor leugenaar uit te maken, we hebben veel demonstraties mogen meemaken, maar wij zijn vooral massaal gaan klussen, tuinieren, koken en bakken.
Wat heeft 2020 ons gebracht? Zijn wij wakker geschud en uit onze verwende lethargie gekomen? Zijn wij weer creatief en huiselijk geworden? Hebben wij een knus en gezellig thuis weer ontdekt? Zijn wij weer de doe-het-zelver van weleer? Hebben wij meer tijd voor privé? Zijn wij onze kinderen en partner weer gaan zien en echt gaan waarderen?
Hoe dan ook, wij zijn in een andere dynamiek terecht gekomen, één van minder gejaagd, en minder bezig met buiten en meer met binnen.
Wat willen wij behouden, waar willen wij vanaf? Uiteraard vinden wij vrijheid belangrijk. Wat is deze vrijheid dan? Deze heeft een nieuwe lading gekregen. Wij hebben ervaren wat een beperking van fysieke vrijheid inhoudt. Enerzijds heeft deze beperking rust gebracht, je hoefde tenslotte niets meer, het kon immers niet, anderzijds heeft het ons benauwd, want wat moest je de hele dag?
Hoe druk waren wij met het geven van een oordeel aan gebeurtenissen? Hoe niet consequent waren wij niet wanneer het ging over hoe wij uit deze malaise zouden moeten komen? Wel of geen vrijheid beperkende maatregelen, wel of niet de kinderen thuishouden, wel of niet vaccineren, wel of niet reizen? Allemaal omdat wij het liefst het leven dat wij tot dan toe hadden geleefd graag wilden behouden. Immers, we wisten niet wat er komen zou. Was dat angst? Was dat waanzin?
Wanneer wij stilstaan bij de werkelijkheid van vandaag, waarin wij langzaam maar zeker zonder beperkingen ons leven mogen invullen, wat zien wij dan? Een nieuwe manier van werken, meer of juist veel minder waardering voor vrienden en familie, meer waardering voor thuis en samen. Maar wat vooral opvalt is dat wij leven in een samenleving in chaos. Politieke chaos, wie staat waarvoor? Leren wij extreemlinks kennen? Staan verschillende dogma’s tegenover elkaar? Weten de politieke partijen van ellende geen raad met de wens van de burger? Wordt het schuldcomplex van ons land alleen maar zichtbaarder dankzij het grote podium dat de slachtoffers van het verleden krijgen? Zien wij deze chaos ook terug in onze werk- en privé omgeving? Hoe ga je daarmee om?